Badania przeprowadzane kamerą termowizyjną pokazują, że najwięcej, bo aż 30 procent ciepła znajdującego się w budynku mieszkalnym ucieka przez dach. Na drugim miejscu pod względem strat plasują się ściany zewnętrze oraz narożniki, przez które traci się nawet 20 procent ciepła. Jednym z najbardziej efektywnych sposobów na poprawę sytuacji i zmniejszenie rachunków za ogrzewanie, jest wykonanie termoizolacji budynku. Proces ocieplania najlepiej rozpocząć od analizy sytuacji wyjściowej i stworzenia projektu prac. Dobrym pomysłem jest poddanie domu analizie kamerą termowizyjną. Pozwala to dowiedzieć się, na które elementy należy zwrócić szczególną uwagę.
Kolejnym krokiem jest sprawdzenie i odpowiednie przygotowanie powierzchni. Podłoże, do którego będzie mocowane ocieplenie, musi być zwarte, nośne, a także pozbawione kurzu, pyłu, tłuszczu, czy innych zanieczyszczeń. W przypadku wykrycia luźnych tynków trzeba je usunąć, a braki wypełnić odpowiednią masą.
Jeżeli powierzchnia jest zawilgocona, należy usunąć przyczynę powstawania wilgoci, wyczyścić dane miejsce szczotką drucianą, a następnie pokryć je preparatem grzybobójczym. Czyste i równe podłoże maluje się farbą gruntującą, która pozwala uzyskać jednolitą powierzchnię o obniżonej chłonności i zwiększonej przyczepności. Tak przygotowane podłoże jest gotowe do ocieplenia.
Przed przystąpieniem do zasadniczej części prac, trzeba dokonać wyboru materiałów ociepleniowych. Do tych najpopularniejszych należy spieniony polistyren, potocznie znany jako styropian. Charakterystyczną cechą tego materiału jest niska cena, a także niewielka przenikalność cieplna. W sprzedaży dostępne są różne rodzaje tego produktu różniące się między sobą grubością, a także niektórymi właściwościami. Przykładowo do ocieplania fundamentów i piwnic najlepiej zastosować styropian 10 cm o zwiększonej odporności na wilgoć.
Przy wykonywaniu termomodernizacji ścian zazwyczaj wykorzystuje się materiał o grubości od 12 do 15 cm. Najgrubszy, bo nawet 30 cm styropian jest używany do wykonywania ocieplenia dachu. Poza spienionym polistyrenem dużą popularnością cieszy się również wełna mineralna. Jej charakterystyczną cechą jest niepalność oraz paroprzepuszczalność. W budynkach ocieplonych wełną mineralną nie występuje zjawisko kondensacji pary wodnej na ścianach, które może pojawiać się przy termomodernizacjach styropianowych.
Zaletą wełny jest również łatwość montażu oraz duża izolacyjność akustyczna. Trzecim materiałem stosowanym do ocieplania budynków, który stopniowo zyskuje na popularności, są płyty z pianki poliuretanowej. Chociaż produkt ten jest droższy od styropianu i wełny mineralnej, ma wszystkie zalety tych materiałów, lecz jest pozbawiony ich wad.
Termoizolacja budynku rozpoczyna się od wyznaczenia dolnej krawędzi za pomocą listew cokołowych przymocowanych do ścian kołkami rozporowymi. Po zamocowaniu listwy startowej można przystąpić do przygotowywania zaprawy klejowej i mocowania płyt izolacyjnych. Należy pamiętać, aby zaprawę nakładać na płyty, a nie na podłoże. Najbardziej zalecane jest nakładanie kleju metodą pasmowo-punkową, polegającą na stworzeniu ramki z kleju na obrzeżach i kilku punktów na wewnętrznej powierzchni płyty. Tak przygotowany produkt, należy niezwłocznie przyłożyć do ściany i mocno docisnąć. W przypadku wyciśnięcia się zaprawy trzeba ją usunąć.
Kolejne płyty układa się metodą mijankową, co pozwala uniknąć powstawania tzw. mostków termicznych. W przypadku dobrego przygotowania podłoża i zastosowania dobrej jakości zaprawy nie jest konieczne wykonywania kołkowania. Ewentualne dodatkowe mocowanie mechaniczne wykonuje się nie wcześniej niż po dwóch dniach od przyklejenia płyty izolacyjnej. Po zamocowaniu całej izolacji można przystąpić do kolejnego etapu, czyli wykonania warstwy zbrojącej z włókna szklanego, która chroni izolację przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ostatnim etapem prac termoizolacyjnych jest nałożenie wykończeniowej zaprawy tynkarskiej.
